متاسفانه انتخاب سلاح ورزی و دو اقدام لازم / ظلم‌هایی اقتصادی بر کارگران
ظلم‌هایی که در قرن ۱۸ و ۱۹ میلادی بر اساس اندیشه لیبرالیسم اقتصادی بر کارگران در کشورهای غربی شد به قدری وحشتناک بود که در نهایت موجب به قیام های خونبار کارگری گردید که شکل گیری تشکل های کارگری در دنیا یکی از نتایج آن بود.
با رشد تشکل های کارگری، کارفرمایان هم مجبور شدند برای حفظ توازن، تشکل های کارفرمایی را شکل بدهند.
یکی از اهداف تشکل های کارفرمایی ایجاد هماهنگی و احیانا مقاومت در تصمیمات در برابر دولت ها و تشکل های کارگری به منظور حفظ منافع کارفرمایان بود.
در ایران هم تقریبا در اوائل قرن پیش تشکل کارفرمایان در قالب اتاق بازرگانی کنونی تشکیل شد که به دلیل ساختار انتخاباتی آن از مناطق گوناگون کشور برخی آن را پارلمان بخش خصوصی نام گذاشته‌اند.
حمایت و رعایت حرمت تولیدکنندگان سالم وظیفه حاکمیت است اما از سوی دیگر انجام حکمرانی اقتصادی به نفع مردم هم وظیفه مهم حاکمیت است.
برخی معتقدند دولت موافق سلاح‌ورزی نیست اما نمی خواهد خود را مقابل منتخب منتخبان بخش خصوصی قرار دهد و عملا وارد تقابل با بدنه کارفرمایان شود هر چند برخی دیگر این نظر را قبول ندارند.
اما به هر حال با توجه به رفتار سلاح ورزی و حامیان خاص او حاکمیت باید دو‌اقدام را در دستور کار قرار دهد:۱- بازنگری در مورد اختیارات اتاق بازرگانی و حذف دسترسی های غیرضروری به اطلاعات کلیدی اقتصادی و جلسات سطح بالای رسمی که این اقدام در هر صورت عمیقا ضروری است.۲- بسترسازی راه اندازی تشکل های کارفرمایی موازی
مهدی جمشیدی
انتهای پیام/*
