مهدی بصیری رییس هیات مدیره جمعیت پیام سبز: بعضی انتقاد را به عنوان مخالفت می پندارند، اما اینطور نیست

مهدی بصیری رئیس هیات مدیره جمعیت پیام سبز: بعضی انتقاد را به عنوان مخالفت می پندارند، اما اینطور نیست

 به گزارش خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز ، همزمان به مناسبت هفته محیط زیست(۱۶ تا ۲۲ خرداد)، و شعار «محیط زیست مردم پایه، هوشمند و فناورانه» در محل مجتمع مطبوعاتی اصفهان برگزار گردید. در این جلسه مسئولین  چهار تشکل زیست محیطی فعال استان اصفهان ،دکتر مهدی بصیری، رییس هیات مدیره جمعیت پیام سبز، حشمت‌الله انتخابی، فعال محیط زیست و بنیان‌گذار جمعیت طبیعت یاران ،محمد کوشافر، فعال محیط زیست، عضو جمعیت پیام سبز و استاد دانشگاه ،عبدالحسین میرمیران، مدیرعامل جمعیت امید دوستداران زاینده رود و مرتضی چگونی، مدیرعامل جمعیت صلح با طبیعت حضور داشتند. در این جلسه ابتدا مهدی بصیری، رییس هیات مدیره جمعیت پیام سبز گفت: بعضی انتقاد را به عنوان مخالفت می پندارند، اما اینطور نیست.وی درباره مهم‌ترین مطالبه فعالان زیست محیطی اصفهان از سفر رییس جمهوربه اصفهان ، گفت: باید از رئیس جمهور بخواهیم حق اصفهان را به دیگران نبخشند و این باید اولین مطالبه باشد، بعد از آن باید تأکید کنیم که اصفهان دیگر جای توسعه صنعت به ویژه صنایع آب‌بَر را ندارد. وی تاکید کرد بعضی می گویند به خاطر خشکسالی آب کم شده است، در صورتی که این مطلب اشتباه است و خشکسالی حدود ۲۰ درصد می تواند اثر داشته باشد.

وی افزود: اصفهان در حال نابودی است و آثار تاریخی فاخر این شهر در حال تخریب است، درحالی که چاره مشخص است و باید وارد عمل شد.

دکتر بصیری اضافه کرد: ما تریبون و بودجه‌ای نداشتیم که این کار را به‌صورت گسترده انجام دهیم، اگرچه در حد توان خود فعالیت‌هایی انجام دادیم.

بصیری ادامه داد: انتقاد را عمدتاً به‌عنوان مخالفت درنظر می‌گیرید، به ویژه مسئولان که برداشت شخصی از انتقادات دارند.

بصیری در ادامه افزود: از سال ۷۲ که بیشترین بارندگی را داشتیم درباره مسئله آب صحبت کردیم، در همان زمان هم معتقد بودیم تمام مشکلات زیست محیطی از توسعه غلط شروع می‌شود و به همین دلیل نسبت به کمبود آب هشدار دادیم، اما توجهی نشد و بالاخره رودخانه زاینده‌رود در سال ۷۹ خشکید.

رییس هیات مدیره جمعیت پیام سبز، در ادامه این مطلب گفت: درحالی که این حرف اشتباه بود. اگرچه بارندگی در طی سال‌های گذشته نوسان داشت و قرار بود کمبود آب در سال‌های کم بارش از طریق سد تأمین شود، ولی در سال‌های پربارش شروع به فروختن آب سد کردیم و در نهایت به اینجا رسیدیم.

دکتر بصیری در پایان گفت: سال ۷۲ بیشترین بارندگی را داشتیم، اما چند سال بعد رودخانه خشکید، چون همان سال شروع به آب فروشی کردیم. در آن سال‌ها شهرداری اصفهان روی رودخانه زاینده‌رود بندهایی زد و آب بالا آمد. به همین خاطر هرکسی آمد اصفهان و رودخانه را دید گفت: باید بلایی سر اصفهان بیاوریم، مگر اصفهان چقدر آب می‌خواهد!؟

ما کم آبی داریم اما هیچ تلاشی برای سازگاری با کم آبی نمی‌کنیم، حتی برعکس رفتار می‌کنیم و صنایعی مثل فولاد را توسعه می‌دهیم، اما آیا با شرایط کم آبی کشور سازگار است؟ این عاقلانه نیست. همچنین المان توسعه فضای سبز ما همچنان کاشت چمن است، درحالی که هیچ نقشی در تصفیه هوا ندارد. این مشکلات در درجه اول به دلیل بی اطلاعی مسئولان است، و در درجه دوم مردم عامه که آگاهی ندارند، و الا کسی نمی خواهد که این مسئله کم آبی اتفاق بیافتد. سپس جشمت الله انتخابی از

فعالان محیط زیست و بنیان‌گذار جمعیت طبیعت یاران، گفت: سال ۷۹ هیچکدام از سالمندان اصفهانی به یاد نمی‌آوردند هیچ وقت رودخانه زاینده‌رود کاملا خشکیده باشد. من تحقیق کردم آخرین سالی که رودخانه کاملا خشک شده بود سال ۱۲۴۹ و ۱۲۵۰ بود که دو سال خشکسالی پشت سر هم و قحطی در سراسر ایران رخ داده بود. دانشگاهیان، اصحاب رسانه و نویسندگان درباره زاینده‌رود بسیار گفتند و نوشتند، درباره هیچ رودخانه‌ای به اندازه زاینده‌رود کتاب و مقاله نوشته نشده، اما همین امروز هم رودخانه زاینده‌رود خشک است. در این سال‌ها همچنین شکایات و نامه‌های زیادی نوشته شد، ولی رودخانه زاینده‌رود همچنان خشک است.

برای سامان گرفتن این سامان ۴ رکن یعنی مردم، دستگاه مجریه، مقننه و قضائیه لازم باید در کنار هم قرار گیرند، و این مسئله را حل کنند.

پس از آن حشمت الله انتخابی، در ادامه افزود: ۲۲ سال پیش در بیانیه‌ای نسبت به وقوع شرایط کنونی محیط زیست اصفهان هشدار داده شده بود، ما زنگ هشدار را به صدا درآوردیم، اما بولدوزر توسعه و تخریب بی محابا پیش می‌آمد. در شرایط کنونی ما حداقل باید وظایف و تکالیف قانونی را یادآور شویم، اگرچه هر روز بار جدیدی بر دوش زاینده رود می‌گذارند. درست است شرایط به نفع ما پیش نرفته، اما نباید ناامید شویم و باید بیشتر تلاش کنیم، ما باید با امید و آگاهی بخشی مطالبه گری کنیم، و بخواهیم که فقط قانون اجرا شود، آن هم قانون سال ۱۳۹۹که جلوی بارگزاری آب باید گرفته شود. شاید برخی به‌صورت اسمی در جهت دفاع از محیط زیست فعالیت می‌کردند، اما همین تعداد هر روز کمتر شد، بنابراین باید دید چرا این اتفاق افتاده و چرا محیط زیست اصفهان نتوانسته در جهت جذب مشارکت تشکل‌های محیط زیستی فعالیت کند. البته این مشکل در استان‌های دیگر هم وجود دارد، اما در برخی استان‌ها وضعیت کمی بهتر است.

محمد کوشافر، استاد دانشگاه گفت: خبرنگاران بحث زیادی در بحث مجیط زیست داشته اند. درحالی که یکی از ارکان‌های مشارکت مردمی سمن‌ها هستند، و آنها سازمان های مستقلی هستند، و ثبت قانونی شده اند، و همچنین مردمی هستند. به همین خاطر یکی از مشکلات امروز جامعه ما تکالیف سخت اداری سمن‌ها است.

باید شرایط فعالیت سمن‌ها به مراتب بهتر فراهم شود، تعداد سمن‌های محیط زیستی اصفهان ۱۸ سمن وجود دارد که عدد بسیار کمی است. محیط زیست مردم ، اینگونه به نتیجه نخواهد رسید.

کوشافر ادامه داد: برخی از سمن‌ها و فعالان محیط زیست سرمایه‌های ما هستند و اگر با تخریب محیط زیست مواجه هستیم باید مراقب باشیم در کنار آن با تخریب سرمایه‌های اجتماعی محیط زیست مواجه نشویم.

ویدر پایان گفت: لیست صنایع آلاینده استان انتشار یابد ، اگر انتشار این لیست غیر قانونی است بفرمایید، و اگر هم قانونی است انتشار دهید.

بعد از آن عبدالحسین میرمیران، مدیرعامل جمعیت امید دوستداران زاینده رود گفت: پایه و اساس محیط زیست اصفهان و شکل‌گیری شهر اصفهان بر پایه زاینده‌رود است. وقتی مشکلات و مسائل زاینده‌رود را مطرح می‌کنیم هیچ نگاه قومیتی و جغرافیایی نداریم، چون معتقدیم به زاینده رود باید به عنوان یک حوضه طبیعی نگاه کرد. همچنین از جمله ماده ۱۵۸ و ۱۵۹ قانون مدنی و قانون توزیع عادلانه آب که طی سه تا چهار دهه اخیر این قوانین زیر پا گذاشته شده و به این شرایط رسیده‌ایم.مسئولی کلمه خشکسالی را برای خود بهانه کرده اند، که این هم طبیعی است، ولی ارائه راه حل نیست، که پشت آن سنگر گرفته اند. و همچنین مسئولین می گویند این مسئله طی ۲۰ سال بوجود آمده است و یک شبه نمی توان آن را درست کرد، که این مطلب هم درست نیست.

از جمله اشکالات در موضوع آب و زاینده‌رود تصویب قانون استقلال آب بود، درحالی که تا قبل از آن حوضه‌های آبریز به‌صورت کلی اداره می‌شدند. از آثار شروع اجرای این قانون صدور مجوزهای غیرقانونی در بالادست تحت عنوان توسعه کشاورزی بود، درحالی که هر توسعه کشاورزی در بالا دست دو و نیم برابر در پایین دست تبعات خشکی به همراه داشت و باعث شد عدم تعادل در منابع و مصارف زاینده رود به وجود آید.

مثل تونل سوم کوهرنگ و بهشت آباد، از اوایل دهه ۸۰ معیشت کشاورزان به خطر افتاد و اعتراضات آنها شروع شد. این جریان منجر به مصوبه‌ای در شورای عالی آب شد که می‌توانست راهگشا و کلیدی برای حل مسئله زاینده رود باشد، اما متأسفانه ۹ سال از مصوبه می‌گذرد و هنوز اجرا نشده است. این اتفاق تبعات بسیار بدی به دنبال داشت، ازجمله فرونشستی که دامن گیر اصفهان شده است و اگر فکری نشود باعث نابودی اصفهان خواهد شد. و این درحالی است که در حوضه زاینده رود خشکسالی نداریم، چون بارش‌های ۴۰ تا ۵۰ ساله همیشه نوسان داشته، اما هیچ وقت باعث این وضعیت نشده بود. این موضوع چیزی نیست که پنهان باشد، در بالا دست رودخانه زاینده‌رود در هر دو استان، منابع و مصارف و اضافه شدن روزافزون مصارف جدید مشخص است، اما کاری انجام نمی‌شود.

در پایان جلسه مرتضی چگونی، مدیرعامل جمعیت صلح با طبیعت گفت: ما با مسائل و مشکلات زیست محیطی زیادی در استان اصفهان دست به گریبان هستیم. وقتی این مسائل و مشکلات حل نشود در کوتاه مدت به بحران و در بلندمدت به منازعه تبدیل می‌شود، در عین حال آنچه این مسائل را تشدید می‌کند روزمرگی مدیریتی و اجرایی در استان است. سال گذشته تعداد روزهای پاک اصفهان کمتر از انگشتان دست بود. در همین شرایط شهرداری صفهان شعار شهر زندگی می‌دهد، اما زندگی با چه کیفیتی؟ آیا سند و راهبرد مشخصی برای توسعه صنعتی داریم و آیا توسعه مبتنی بر آمایش سرزمین و ظرفیت استان است؟ الان در حال جاضر حدود ۵۰۰ صنعت آلوده شناخته شده است. جای تأسف دارد رقم چشمگیر مالیات آلایندگی صرف محیط زیست نمی‌شود و حتی خرج کارهایی می‌شود که با محیط زیست تضاد دارد. صنعت اصفهان در این سال‌ها رشد و توسعه پیدا کرد، ولی محیط زیست هر روز عقب افتاد که دود آن به چشم مردم می‌رود. وی در پایان گفت: از سال ۱۳۲۸ به مشاغل مزاحم شهری در قانون اشاره شده است، و الان هنوز می بینیم که به این معضل فقط اشاره می شود.

علیرضا اقتصاد

انتهای پیام/*