متولد ۱۰۶۲ (قمری) از دین‌آموختگان سده ۱۱ و ۱۲ اصفهان بوده است. در منابع اینگونه ادعا شده است که وی پیش از ۱۳ سالگی از تحصیل معقول و منقول فراغت یافت و قبل از ۱۲ سالگی دست به تألیف زد. عدد تألیفات او را تا ۸۰ کتاب نوشته‌اند.
در مورد اشتهار او به فاضل هندی، محدث نیشابوری در کتاب «رجال» خود چنین می‌نویسد: «به خط فاضل دیده‌ام پدرم تاج‌الدین حسن اصفهانی است، و خودم به فاضل هندی مشهورم، حال آنکه از چنین شهرتی ناراحتم زیرا پس از آنکه به حکم اجبار به سرزمین هند رهسپار شدم، و آن روزگار آغاز تکلیف من بود، طولی نکشید که از هند بیرون آمدیم.»
مهم‌ترین نوشته وی کتاب «کشف‌اللثام در قواعدالاحکام» در فقه استدلالی است در شرح قواعد علامه حلی، که بزرگان فراوانی از جمله صاحب جواهر و سید علی طباطبایی (صاحب ریاض) در تألیفات خود از آن استفاده‌برده، و به آن استناد کرده‌اند.
او در ۲۵ رمضان ۱۱۳۷ (قمری) برابر ۱۷ خرداد ۱۱۰۴ خورشیدی مقارن با فتنه افغان وفات نموده‌است. وی همراه با سید یوسف خراسانی و سید محمدرضا خراسانی در مقبره مشترکی در تکیه فاضل هندی تخت فولاد اصفهان مدفون می باشد.
مهدی جمشیدی
انتهای پیام/*
