پای درس ایثار / ماجرای همسفری ۱۳ ساله معلم ورزنه‌ای با فرشته‌های مدرسه صابر
محمد زهیری هاشم‌آبادی، مدیر مدرسه‌ای است که تمام خاطرات سی سال سابقه کاریش بدون هیچ جابه‌جایی در آن سپری شده است. اکنون که در سن ۴۵ سالگی و دارای سه فرزند است، لحظه‌ای از انتخاب این مدرسه و این شغل پشیمان نشده و می‌گوید: «به قول برادرم خداوند ما را خیلی دوست داشته که در مسیر این بچه‌ها قرار داده تا به آن‌ها کمک کنیم.»
«یکی از دانش‌آموزانی که در آن سال در مقطع پیش دبستانی در مدرسه صابر ثبت نام شد، دانش‌آموزی ناشنوا از روستای کبریت بود. پدرش نسبت به رفت و آمد این دانش‌آموز بسیار نگران بود. آن زمان من هم یک ماشین قدیمی داشتم. به او گفتم نگران نباشد و من خودم پسر او را به مدرسه می‌برم. کار خیلی سختی بود. دو هفته اول این کودک ناشنوا از ابتدا تا انتهای مسیر جیغ می‌کشید. کنار آمدن با یک غریبه و محیط ناآشنا برای یک کودک ناشنوا دشوار بود. اما بعد از دوهفته کم کم به هم عادت کردیم و الان با هم رفیق هستیم.»
این اولین باری بود که آقای زهیری با افتخار در کنار شغل شریف مدیریت و آموزگاری کودکان با نیاز ویژه، وظیفه رساندن این دانش‌آموزان را بی هیچ چشم‌داشتی بر عهده گرفت.
مهدی جمشیدی
انتهای پیام/*
