شاه پلاستیکی؛ غول هفت سر
می‌گویند مقام سلطنت در بریتانیا جنبه تشریفاتی دارد و نمادین است، چیزی شبیه به همان نخودی خودمان. مثلا پادشاه حق رای دادن ندارد، نمی‌تواند هیچگونه اظهارنظر سیاسی داشته باشد، در مجلس عوام حق نشستن ندارد، حتی می‌گویند حق ندارد متن سخنرانی‌اش در پارلمان را خودش را بنویسد.
شهادت پادشاه در دادگاه پذیرفته نیست و طفلک حق اجاره کردن ملک از شهروندان کشورش را هم ندارد. عجب! چه پادشاهی خنثی و بی خاصیتی!
اما همه چیز همانطور که نشان داده می‌شود نیست. پشت چهره فریبانه این شاه کاهل و بی‌عرضه، یک غول هفت سر وجود دارد که حتی پرنده‌ای در بریتانیا بدون اجازه او حق بال زدن ندارد. اختیارات، بی‌حد و حصر است ولی مدعیان دمکراسیِ عاشق سلطنت (چه پارادوکس عذاب‌آوری- جدیدا در اپوزیسیون ایران هم ظهور کرده‌اند) محدودیت‌های فرمالیته را در بوق و کرنا می‌کنند تا ثابت کنند شاه‌شان «پلاستیکی» است.
می‌خواهند به دنیا نشان دهند در بریتانیا مردم تعیین‌کننده‌اند، نه سلطنت اما فهرست بلند بالای اختیارات مقام شاهنشاه چیز دیگری را روایت می‌کند.
شاه قانوناً نمی‌تواند ملکی را از مردم کشورش اجاره کند ولی طبق قانون بریتانیا مالک زمین‌های مسکونی و مراتع کشاورزی وقفی، حیوانات و پرندگان و مالک پارک‌ها و جنگل‌ها و معادن و موزه‌ها و کلیه آثار و ابنیه تاریخی و هرچیزی که وجود خارجی دارد به حساب می‌‌آید.
مهدی جمشیدی
انتهای پیام/*
