به مناسبت چهاردهمین انتخابات خانه مطبوعات اصفهان؛ پایش و پیشرانی این خانه با کیست؟
می توان نوشت مطالبات خانه مطبوعات از اعضا بیشتر می‌تواند باشد تا انتظارات اعضا از هیات مدیره منتخب.
* خبرنگاران چند مشکل قابل توجه دارند که عمده آن ناشی از عدم همپوشانی عملی از یکدیگر در امور است.
اما به استناد همین آیه، گرچه بروز این الفت در بین قلبها، بدست خدای بزرگ است ولی این نعمت، درواقع پاداش جماعت است. پیامبر گرامی اسلام (ص) فرمود:. دست خدا با جماعات است. از همین روی مستحب موکد است تا هنگام نمازهای واجب، مسلمانان روزی پنج یا سه نوبت در مساجد با یکدیگر دیدار کنند. این به غیر از جمعه است و اعیاد و یا ایام حج. این اندازه تاکید بر حفظ جمعیت، سرمشق خوبی برای تشکل‌های صنفی ماست. اما وضعیت ما در خانه مطبوعات از این منظر چگونه است؟
در حال حاضر اعضای صنف رسانه، زیاد از حال هم خبر ندارند. اگر هرچند سال، دعوت‌های درون گروهی برای انتخابات تشکل‌های صنفی نبود، اغلب اعضا حتی یکدیگر را نمی‌شناسند. قبلا در خانه مطبوعات یا انجمن صنفی، خبرنگاران یکی دوبار درسال باهم افطاری می‌خوردند یا دیداری عیدانه داشتند. اما اینک ما بسیار کمتر از انچه باید دور هم جمع می‌شویم. طرفه آنکه حالا انتخابات هیاتهای مدیره هم به لطف دولت الکترونیک، الکترونیکی شده است! آنهم به تجلی یک ضرب(کلیک) موشواره رایانه، از نهانخانه انفرادی فجازی.
خبرنگاران و اعضای رسانه مثل هر صنف دیگری حداقل در سه مورد با هم سرنوشت مشترک دارند که می‌شود دستمایه تشکیل جلسات منظم و دیدارهای مستمر باشد. این موارد عبارتند از ضرر و منفعت، سدیگر جایگاه اجتماعی. در موضوع منفعت و ضرر حدود مشترکی در کمیات وجود دارد که داشتن رویه واحد دست‌اندرکاران در آن ضروری و همواره قابل مذاکره بین اعضا است. مثل پرهیز از ارزان فروشی کار رسانه‌ای (اعم از خبر و تبلیغات) و فاصله گرفتن از خاصه خرجی روابط عمومی ادارات در شکار رسانه‌ها. بی‌توجهی به اخلاق خود مرجع پنداری و رهنمودپرانی مسئولان در حوزه رسانه و داشتن عزم در برخورد جدی با این قبیل مدیران و رویه لطیفه‌سرایی‌شان، در اوقاتی که باید کارنامه وظایف حوزه مسئولیت شان را به ما ارایه نمایند.
خبرنگاران در اصول حرفه‌ای خود یعنی قانون، علم و اخلاق مشترکند. شاید بشود پایبندی منصفانه به اصول حرفه‌ای را به عنوان بند اول راهبرد تامین وحدت صنفی پیشنهاد نمود. اما چشم افراسیاب این کار، نحوه پایش آن در عملکرد رسانه، توسط خود اعضاست.
پیش از این نوشته بودیم که خبرنگاران، به امید جمع آوری توانایی اعضا، برای حل مشکلاتی که دارند (اولین بار در اصفهان۱۳۷۲) انجمن‌هایی را به نام خانه مطبوعات تاسیس کرده‌اند. گرچه متولیان دولتی، به دلایلی که محل بحث آن جداگانه است، از ابتدا این انجمن‌ها را در هویت اصلی خود برنتافتند و نهایتا نیز به عنوان حمایت و تحمیل اساسنامه، برایش خط و نشان تنظیم کردند و تاکنون مانع از دستیابی این انجمن، به یک جایگاه حقوقی و قانونی شده‌اند. مع الوصف خبرنگاران به امید آینده، این خانه را تاکنون حفظ کرده‌اند. هر چهار سال چند نفر را از بین خود به عنوان هیات مدیره انتخاب می‌کنند و خانه را بدست آنها می‌سپارند. اعضای این هیات مدیره حقوقی نمی‌گیرند و نه منفعتی در این کار دارند. طبعا نقدهایی هم به اقدامات این هیاتهای مدیره وارد است. اما شمار نقدهایی که به اعضا وارد است بیش از آنی است که می توان از هیاتهای مدیره ادوار خانه مطبوعات، بر قلم آورد.
اجمالا در این زمان خبرنگاران چند مشکل قابل توجه دارند که عمده آن ناشی از عدم همپوشانی عملی از یکدیگر، در امور است. یعنی در قبال جذب منافع و دفع مشکلات، وحدت رویه و اتفاق نظر لازم را با هم ندارند. درحالیکه خانه مطبوعات برای حل این مشکلات نیاز به مساعدت همه اعضا دارد. به این ترتیب می‌توان مدعی شد که در این زمان، مطالبات هیات مدیره خانه مطبوعات از اعضا بیشتر می تواند باشد تا انتظارات اعضا از هیات مدیره منتخب.
وضعیت آرمانی آن است که اعضای خانه مطبوعات با ارتباط نزدیک‌تر و کمک های جدی‌تر به هیات مدیره منتخب خود، جایگاه این تشکل را که درواقع جایگاه حرفه‌ای رسانه است، ارتقا دهند و از منافع اجتماعی و اقتصادی آن بهره مند شوند. آرمانی که تاکنون محقق نشده است.
نادر مجیدی آهی
انتهای پیام/*
