چاپلوسی؛ درد بی درمان حکومت پهلوی هوس باز
چاپلوسی از مهمترین مشکلاتی بود که دامن حکومت پهلوی هوس باز را گرفت. هیچ یک از مقامات پهلوی هوس باز از این قاعده مستثنی نبودند. اما شاه هوس باز در این زمینه متفاوت بود. او از چاپلوسی لذت می برد. مسئله ای که به تدریج در میانه متملقان می رفت تا دامن زن او را نیز بگیرد.
«نتیجه ی تملق گوییهای بی حد همین مقامات بود که شاه هوس باز را به هوس انداخت تا در سال ۱۹۶۷ مراسم مجلل تاج گذاری، در سال ۱۹۷۱ جشنهای عظیم تخت جمشید یا در موقعیت های دیگر برنامه هایی پر هزینه و جاه طلبانه را به اجرا در آورد. و به دنبال برگزاری چنین مراسم و جشن هایی بود که شاه باورش شد واقعا می تواند «ایران را بدون توجه به نارسایی های موجود به صورت یک کشور متمدن امروزی در آورد. ضمنا عارضه ی چاپلوسی نسبت به شاه هوس باز چنان فراگیر بود که مقامات کشور شهبانو را نیز از این امر بی نصیب نمی گذاشتند و همواره او را بخصوص از زمانی که توسط شاه هوس باز لقب نایب السلطنه گرفت به چشم بتی می نگریستند که می بایست در مقابلش جز تعظیم و تکریم کار دیگری انجام ندهند»
منبع: ۱-مینو صمیمی،پشت پرده تخت_طاووس، ترجمه: حسین ابوترابیان، تهران،انتشارات اطلاعات، ۱۳۸۶، ص ۱۹۴
مهدی جمشیدی
انتهای پیام/*
