شعری زیبا از استاد اسماعیل میری شاعر قرن معاصر با عنوان در محضر خدا
استاد اسماعیل میری :
در محضر خدا
«نشسته برف پیری بر سرم، چینها به پیشانی»
خدایا رازهای خلق خود، تنها تو می دانی
…………………….
گهی از کِرده هایم شادمان وآرزومندم
گهی از سَیِئاتم رو سیه، طوری که خود دانی
…………………..
دچار اهرمن گشتم، نه راه پیش و پس دارم
مرا بِرهان عزیز جان، از این افکار شیطانی
……………………
بهشتت را به آن کس ده که باشد کار وی تاجر!
جهنم هدیه بر من کن،اگر تو پیشِ من مانی
……………………
مرا کی باشدم واگویه کردن با تو ای دلبر
که تو از سِرّ و هر رازی، بسی دانی، بسی خوانی
…………………….
قفس باشد جهان تو، نباشد جای پروازی
عطا کن بر من مسکین، تو آن فرش سلیمانی
……………………
بترسم من ز آن روزی که در پیشِ رخت جانا
ندارم کِرده ای مقبول، جز یک جسم عریانی
…………………..
پشیمانم ز کردارم که جای پینه دستم!
بها دادم همی کمتر، به جای مُهر پیشانی!
…………………..
غزلهایت دهد بوی خدای راستین ای میر
و شاید روزگاری شد کتاب شعر و دیوانی
…………………..
سروده: اسماعیل میری
۱۴۰۱/۶/۱۳
انتهای پیام/*
