دکتر مهرناز آزاد: پژوهشگرمسایل فرهنگی واجتماعی/ مهربانی ازما موجودی ستایش انگیز،دوست داشتنی قابل اعتماد و قابل تحسین می سازد

مهربانی ازما موجودی ستایش انگیز، دوست داشتنی قابل اعتماد و قابل تحسین می سازد

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز؛ دکتر مهرناز آزاد، شاعر،نویسنده و پژوهشگر مسائل فرهنگی واجتماعی در گفتگو با پایگاه خبری احوال نیوز دررابطه با مهربانی از ما موجودی ستایش انگیز، دوست داشتنی قابل اعتماد و قابل تحسین می سازد، عنوان نمود:

لئوبوسکالیا در کتاب آدمیت می نویسد، اشخاص بالغ صمیمانه آرزومندند که بارور باشند و حاصل باروری خود را به دیگران ببخشند و می خواهند بیافرینند و آفرینش های  خود را با دیگران تقسیم کنند.

حرکت های مثبت همواره حرکت هایی ست که به امنیت روحی و اجتماعی یک یا گروهی از افراد جامعه منتهی می گردد. گاه یک انسان با حرکتی مثبت ، زندگی بخش و سازنده،  به خود فرصتی سالم و سرشار برای به امنیت رسیدن و یا در امنیت ماندن می دهد ویا گروهی از افراد جامعه را به نوعی به یک زندگی پربار و مثبت فرا می خواند.

 به هر حال حرکت هر چه قوی تر و وسیعتر باشد تعداد بیشتری را در خویش جای خواهد داد. یکی از ارزشمندترین حرکت های انسانی که می توان از آن به عنوان سمبلی برای معرفی یک انسان خوب یاد نمود نیکوکاریست. اصولاً نیکوکاری همواره صفت برتر افرادیست که به منتهای درجه باروری و بیداری دست یافته اند. انسانهایی که انسان را مجموعه ای بی نهایت از فضائل اخلاقی دانسته و معتقدند برای گشودن درهای بسته وجود خود نیاز به از خودگذشتگی دارند، چیزی که وجودشان را سیقل داده ، دریچه های بسته انسانیت را به رویشان خواهد گشود و بزرگترین حرکتی که یک انسان از خودگذشته نشان می دهد به فکر دیگران بودن و ترجیح دادن آنها به خویشتن است .

انسانهای روشن ضمیر می دانند برای فراموش نمودن دیگران، اول باید خود را فراموش کنند . کسی که می داند هدف از خلقت انسان چیست و انسان به عنوان اشرف مخلوقات برای کسب فضائل اخلاقی چه مسیری را باید طی کند، هرگز قادر نیست دیگران را از یاد ببرد وتنها به فکر خوبشتن باشد.

به قول فیلسوف بزرگ برنز عدم انسانیت انسانها در مورد یکدیگر انسان را سوگوار می کند.

بله – تمام انسانها خود را موجوداتی مثبت، آفریدگانی در خور ستایش و انسانهایی برتر می دانند، اما اگر از آنها سوال کنیم چگونه به این نتیجه رسیده اید صحبت از فرصت های مادی ، وضعیت خوب، تلاش برای بهتر و مرفه تر زندگی کردن می کنند و معتقدند به مادر و پدرشان احترام گذاشته و در همسایگی سایر افراد محل آزاری به کسی نرسانده اند.

 بیایید از خود بپرسیم در سالی که گذشت به عیادت چند مریض رفته ایم که اصلاً آنها را نمی شناخته ایم ؟چند مرتبه به خانه سالمندان سری زده ایم و با شاخه گلی دیداری شایسته از پیران سالخورده دردمند و تنها به جا آورده ایم ؟چقدر از موجودی حسابهای بانکی خود را صرف خانه سالمندان ،مراکز نگهداری از ایتام یا کمک به کتابخانه های عمومی یا بیمارانی که به علت وضعیت بد مالی در چنگ بیماری هایی صعب العلاج همچون سرطان، بیماری های کلیوی ، خونی و غیره نموده ایم ؟

برای فرزندانمان پدر و مادری تا چه حد مهربان بوده ایم ؟ آیا در طول سالی که گذشت هرگز فرصتی برای گفتگو با آنها قرارداشته ایم ؟ از آنها پرسیده ایم چه کمبودهایی را احساس می کنند یا ناامنی های ذهنی شان چیست؟ خلا وجودشان با چه چیزی پر می شود و نگرانی هایشان چگونه کاهش می یابد؟ 

آیا در طول سالی که گذشت از خود پرسیده ایم چندر بار به دیدن پدر ومادرمان رفته ایم ودستهای آنها را بوسیده ایم واگر هنوز درخانه آنها ودرکنار آنها زندگی می کنیم از آنها بابت حمایت هایشان سپاسگذاری کرده ایم؟

 آیا در سالی که پشت سرگذاشتیم ، هرگز آنها را در آغوش گرفته ایم و به آنها گفته ایم که چقدر دوستشان داریم ، شاخه گلی برایشان برده ایم به نگاه مهربان شان که همواره منتظر تبسم گرم ماهستند لبخندی از سر مهر هدیه داده ایم؟

در سالی که گذشت به همسران مان که باجان و دل برای آرامش ما تلاش می کنند خسته نباشید گفته ایم، به آنها صادقانه عشق ورزیده ایم و تلاشهای آنها را ستایش کرده ایم؟

صادقانه، به خود رجوع کنیم و ببینیم برای کسانی که باتمام وجود دوستمان داشته اند وبهترین هارا همواره برای ما هدیه آورده اند چقدر مهربان بوده ایم .

به قول (جانولی) به تمام راههایی که می توانید در تمام جاهایی که می توانید در تمام اوقاتی که می توانید با تمام مردمی که می توانید و تا آنجائیکه می توانید خوبی کنید . خوبی.

انسان در حرکت به سوی کمال راههای بی شماری را طی نموده است، راه هایی که همواره به افزودن ارزش هایش کمک کرده است و هویت آسمانی او را به مرحله ظهور رسانده است و یکی از پربارترین این راهها نیکی و احسان به دیگران بوده است.

محبت و از خودگذشتگی همواره به نیکی ختم گردیده و نیکی از انسان زمینی موجودی آسمانی ساخته است.

 شاید ظاهراً برای کسانی که تجربه مهربان بودن ومهرورزی کردن را نداشته اند این اعمال کار ساده ای به نظر بیاید ازاین گروه می خواهیم برای یکبار هم که شده گذشت ، مهربانی ، سخاوتمندی، کنار گذاشتن غرورهای کاذب و…. امتحان کنند تا عظمت آن را در وجودشان احساس کنند و متوجه شوند اگر چه انجام کارهای خوب دل هایی بسیار بزرگ را می طلبد اما اگر صاحب چنین دلی شدی لذتی را احساس خواهی کرد که قابل وصف نیست وشیرینی آن وسعتی به روح می بخشد که قابل بیان نیست.

بی دلیل نیست که نیکان روزگار با وجود آنکه همواره مورد ظلم و خشم، بی عدالتی، توهین، وحتی فشارهای مالی قرار دارند به هیچ قیمتی دست از نیکی بر نمی دارند و آن را ثروت بی نهایت وجود خود می دانند . 

حضرت علی (ع) می فرماید : برکت عمر در کار نیک است .

اگر چه ظاهراً انسانهای نیکوکار به دیگران کمک می کنند اما در واقع به وسعت بخشیدن به فضای روحانی درونی، استقرار منطق انسانی و بینشی الهی در جان و سامان دادن به ارزشهای روحی و روانی خویش کمک می کنند. بنابراین نیکی حرکتی ست که مثل تمام حرکت های انسانی سازندگی دو سویه دارد.

از یک سو به بهتر شدن شرایط زندگی انسانهای پیرامون مان کمک می کند و از سویی دیگر از ما موجودی ستایش انگیز، دوست داشتنی قابل اعتماد و قابل تحسین می سازد.

انسانی که در غم و شادی دیگران خود را سهیم دانسته و درد و ناراحتی دیگران را خویش درد می داند و برای درمان این درد از تمام ظرفیت ها، انرژی و قدرت خود برای ازبین بردن این دردها کمک می گیرد.

بقول (سیسرون ) پاکان و نیکان خود بی انتها برای خود نمی خواهند و از خودپرستی گریزانند می خواهند و می کوشند که نیکی سراسر جهان را فرا بگیرد یعنی همه را دوست می دارند.

انسانهای مثبت همواره با حرکت های مثبت، به آفرینش لحظه های روشن و شیرین برای دیگران می پردازند.

 آنها کاملاً این مسئله را درک کرده اند که زیباترین شکل هنرنمایی یک انسان، هنر انسان زیستن است و برای اینکه بتوانند به معنای واقعی در انسانیت خود زندگی کنند، وسیعترین و بهترین راه ممکن را شریک نمودن دیگران در زیبایی های زندگی خویش و ایجاد آرامش و شکوفایی برای زندگی کسانی می دانند که منتظرند تا کسی این آرامش را به آنها هدیه کند وچه افتخاری از این بالاتر که ما بتوانیم در سعادتمند نمودن دیگران سهیم و شریک باشیم .

بنابراین، هر سال در روز شمار سالیانه خویش روزهایی را بنام احسان و نیکوکاری قرار دهیم و این روزها را به تمام لحظه های زندگیمان گره بزنیم و هر روز در بزم شادمانی مان کسی را شریک مهربانی کنیم.

 به انسان بودنمان شکلی حقیقی بخشیم و آرزو کنیم در هر روز از عمر مان که می گذرد حداقل یک نیکی کوچک ثبت نموده و دفتر خاطراتمان را با آن مطهر کنیم .

امام حسن (ع ) می فرمایند « خردمند آن کسی است که با مردم به نیکی بیامیزد»

شایسته نیست درکشوری که لبریز از نعمت های الهی است و مملو از جمعیت زحمت کش و پر تلاش است ،انسانهایی که به دلیل نقص عضو یا کهولت  و پیری یا بی پناهی نیازمندان جامعه محسوب می شوند در فقری عاطفی و مادی دست و پا بزنند و به فراموشی سپرده شوند.

 شایسته نیست فراموش کنیم در همسایگی ما انسانهایی هستند که به محبت و توجه نیازدارند، انسانی نیست فراموش کنیم که باید فرزندانی مهربان برای والدین،والدینی با محبت برای فرزندان ، همسرانی دلسوز و همشهریانی مهربان باشیم. اگر انسانیم باید قادر به برقرار کردن ارتباطی انسانی میان خود و دیگران باشیم. ارتباطی که شایسته ماست. کتمان کردن خود برای فرار از مسئولیت ها ، ماندن در کودکی و به رشد نرسیدن و مسیرهای پویایی را طی ننمودن است. پیوند میان انسان با روح الهی اش از مسیر های تواضع ، گذشت، مهربانی و صمیمت می گذرد و بدون وجود این صفات که یقیناً صفاتی سازنده برای رسیدن به مرحله کمال است یا قرار گرفتن در مسیر کمال است می تواند از ما خودی ارزشمند و ستایش انگیز بسازد.

لئوبوسکالیا در کتاب آدمیت می نویسد « اغلب گفته اند که بهترین نشانه توانایی ایجاد روابط بالنده و پرمعنا و ماندگار است چنان که می گوید : انسان بالغ، خود و ریشه هایش را در ارتباطی خلاق با دنیا و احساس یگانگی با همه آدمیان و طبیعت می یابد .

سخن آخر اینکه ، انسان بودن همواره سخت ترین کاری ست که ازما خواسته اند و به هر حال وصف شیرینی این احساس چنان است که اگر یک بار آن را درک کنیم تمام سختی هایش را به جان می خریم و تلاش می کنیم تا انسانی مهربان، نیکوکار وسخاوتمند باشیم. انسانی که آسان می بخشد ،آسان می خندد و آسان می خنداند.

الهه کمالی

پایان خبر/*