قانونهایی برای قشر خبر نگاران جامعه
پایگاه خبری احوال نیوز ، نگاهی بهتر به این صنف هم خیال خبر نگار را آرام تر می کند و هم خواهی دید هیچ قانون و مصوبه ایی برای این قشر دلسوز وجود ندارد.
خبرنگارانی که ، همراهان جامعه هستند.و آشکار کننده ای مشکلاتی که گاه از چشم مسئولان دور مانده است. مشکلاتی که جزیی ترین مسائل را به کلی ترین موارد ختم می کنند.
خبر نگاران امینهای جامعه هستند و اگر اکنون به جایی رسیده اند فقط حاصله سعی و تلاش خودشان است
با بیان مواردی مفصلتر به قوانینی اشاره خواهیم کرد که اگر بهتر اجرا شوند می توانند کمک حال این قشر مظلوم قرار گیرند .
فاطمه مستغنی ، حقوق دان و فعال رسانه به خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز گفت: آتش نشانی شغل نیست عشق است”. این شعاری است که سر تا سرایستگاههای آتش نشانی نصب شده . اما این شعار صرفابرای آتش نشانان نیست بلکه مصداق روزنامه نگاران هم هست. روزنامه نگاری عشق می طلبد تا بتواند مردمی بودو مردمی ماند. هرچند این شغل از جمله مشاغل سخت است اما هنوز برای سیستم مدیریتی تفهیم نشده است. کماکان که ساختار جامعه و مدیران در برخورد با خبرنگاران مشگل است وچه بسا رفتارهای خلاف شان به زعم نگارنده بخشی از این امر به صنف روزنامه نگاران باز می گردد.
فاطمه مستغنی در مورد صنف خبر نگاران بیان کرد :سابقه روزنامه نگاری در ایران به عهد سامانی باز می گردد و خبرنگاری با این ید طولائی که دارد هنوز برخورد صحیح وقانونی از رئوس مدیران به طور مشخص مطالبه نشده است.
واقعیت موجود آن است که روزنامه نگاران آنچنان قدرت دارند که می تواند مدیری را به عرش یا فرش برساند و مدیران در ارتقاء خود و نمایان ساختن پیشرفتهای مدیریتی نیاز به انعکاس اخبار توسط خبرنگاران دارند. شاخص‌ترین قانون در میان قوانین داخلی کشور ما پیرامون خبرنگاری و خبرنگارروزنامه‌نگار، قانون مطبوعات مصوب سال ۶۴ است که در سال ۷۹ اصلاح شد.
وی ضمن اشاره به عملی نشدن آن افزود :در هیچ کجاآن قوانین به تدوین قوانین جامع وپیرامون تعیین چهارچوب روزنامه نگاری و حمایت از خبرنگار به طور چشم گیر ملاحظه نمی شود.
در قوانین بین المللی پروتکل اول الحاقی ۱۹۷۷ به کنوانسیون‌های ژنو به طور خاص موادی را به خبرنگاران جنگی اختصاص می‌دهند. این پروتکل بر خلاف اسناد قبلی به تعریف خبرنگار پرداخته است. اصطلاح خبرنگار که در پروتکل الحاقی به کار برده شده است، شامل همه اشخاصی می‌شود که با رسانه‌ها در ارتباط هستند، از جمله گزارشگران، فیلمبرداران، تکنسین های صدا و عکاسان. مطابق این پروتکل، خبرنگارانی که در مناطق درگیر جنگ به ماموریت های حرفه‌ای خطرناک اشتغال دارند، بعنوان غیرنظامی مورد حمایت هستند و از همان حقوقی که به غیرنظامیان تعلق می‌گیرد، برخوردارند؛ به شرطی که اقدامی که مغایر وضعیت آنها بعنوان غیرنظامی باشد، انجام ندهند.
مطابق قوانین بین المللی می توان به مفهوم مشترک لزوم ارج نهادن به فعالیتهای حرفه ایی خبرنگار و در معنای عام روزنامه نگار پی برد که در قوانین داخلی جای خالی آن ملموس است.
او با اشاره به مجمع عنوان کرد :
همچنین مجمع عمومی سازمان ملل متحد در بیست و پنجمین اجلاس سالانه خود در سال ۱۹۷۰ قطعنامه ۲۶۷۳ را تصویب کرد که به موضوع حمایت از خبرنگارانی اختصاص داشت که در مناطق درگیر در مخاصمات مسلحانه به ماموریتی خطرناک اشتغال دارند. این قطعنامه بر ضرورت تدوین سند بین‌المللی بشردوستانه‌ای که اختصاصا به مسئله حمایت از خبرنگاران شاغل به ماموریت‌های خطرناک در مخاصمات مسلحانه بپردازد، تاکید می‌کند.
یونسکو نیز در بیست و نهمین کنفرانس عمومی خود که در سال ۱۹۹۷ در پاریس تشکیل شد، قطعنامه ای در خصوص محکومیت خشونت نسبت به روزنامه‌نگاران صادر کرد که در برگیرنده هر گونه خشونت، چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح است روزنامه نگاری یعنی لبه تیغ گام نهادن است از سویی می بایست صداقت را به مردم اثبات کرد و فهماند اگر منافع، جان، آزادی و قلم به خطر می افتد برای مردم است؛ از سویی دیگر در قبال مسئولان و مدیران و دستگاههای «متخطی» جنگجویانه ایستاد و با مافیای قدرت ضد مردمی مبارزه کرد.
از سویی دیگر مسئولان صنف روزنامه نگاری گاه به دلیل ناآگاهی به علم حقوق و عدم شناخت قوانین و نبود کمیته حقوقی مستقل متشکل از حقوقدانان فعال در رسانه نه تنها به حمایت از روزنامه نگار بر نمی آیند؛ بلکه به دلیل بی اطلاعی، حقوق موجود خبرنگاران را نمی دانند تا به حمایت از آن بپردازند. نهادهای صنفی مطبوعاتی نیز بر اساس آیین نامه های موجود به هدایت و رهبری صحیح این صنف نمی پردازند و نه رضایت صنفی روزنامه نگار فراهم است و نه انتظارات آنها را در قبال مسئولین و مدیران برآورده می سازند.
اشاره به تغییر اساس نامه خانه مطبوعات که اظهار کرد : تغییر اساسنامه خانه مطبوعات و افزایش مدت تصدی از ۲ سال به ۳ سال از جمله تصمیماتی بود که با توجه به ضعف مدیریتی در این صنف به نفع روزنامه نگاران نبود. شایان ذکر است که آخرین تغییرات اساسنامه به طور کامل تشریح نشد و به نظر می رسد در آگاهی کامل رای دهندگان نبود. آنچه در بند بند آیین نامه خانه مطبوعات مدونین بر آن تاکید موکد دارند، “تشکیل مجمع عمومی” با حضور اعضا خانه مطبوعات و تشریح کلیه تصمیمات و کلیه اطلاعات و وقایع در هیات مدیره برای اعضا است. چیزی که در طی مدیریت جدید، اعضای صنف هرگز شاهد نبودند و به نظر می رسد نوعی جمع گریزی و پرهیز از شنیدن انتقادات در سیستم مدیریت مشهود است .نبود وجود متخصصان علم حقوق و تصمیمات که باید برای این قشر گرفته می شد .
رویا مردانی
انتهای پیام/*
