به گزارش خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز، بررسی و تحلیل رتبه بندی طرح رتبه بندی معلمان، در ۱۴۰۱ به پله آخر رسید .تلاش‌های بی‌وقفه با یا بدون برنامه مدیران مختلف و نمایندگان به آنجا منتهی شد که بالاخره معلمان به خواسته به حق خود نزدیک شوند. دولت نیز دنبال راهکاری بود تا بتواند برای اجرای این طرح خود را دارای برنامه ،انگیزه و توان نشان دهد.
در سنوات اخیر دو بار افزایش حقوق معلمان اتفاق افتاده است ،یک بار فوق العاده ویژه در دولت روحانی و دیگری رتبه بندی در دولت آقای رئیسی.اما نه تنها رضایت فرهنگیان را جلب نکرده است بلکه به دامنه وسیعی از اعتراضات منتهی شده است که این نشان از عدم اطلاع رسانی کافی و آگاهی لازم یا انگیزه های تخریبی پشت قضیه دارد.
گرچه باید اعتراف کرد اتفاق بی نظیری افتاده است و طرحی را که یک دولت اصولگرا ،نوشت بعد از فراز و نشیب ها و چالش ها بالاخره یک دولت اصولگرای دیگر اجرایی کرد.آن هم بعد از سالها . ولی در بی تدبیری در اجرای آن می توان دامن انتقاد را گسترد و ساعت ها بحث نمود.
اولین اشکالی که به طرح رتبه بندی می توان گرفت درخواست موارد مدارک و موازین و مستندات که در سامانه برای بندهای مختلف سنوات خدمتی و عملکرد افراد تقاضا شده است.
همیشه به این شکل عمل می شده و یا می شود که باید پیش از شروع کار فرم های سنجش و ارزیابی به ارزیابی شوند ه ارائه شود تا ذی حق نسبت به ارتقاء زمینه های مثبت یا کاهش یا ترک صفات منفی بر اساس فرم توافق امضا شده بین کاربر و کارفرما اقدام نماید.
در حالیکه در فرایند رتبه بندی این اتفاق نیفتاده است . بدین مفهوم که ارزیابی شونده اطلاعات از نحوه ارزیابی خود ندارد.
در ثانی وزارتخانه می‌توانست با در نظر گرفتن برخی از صفات ثابت مانند سابقه و مدرک به علاوه بعضی از صفات متغیر که در نظر داشت رتبه بندی را منطقی تر اجرا کند.
دیدگاه دیگری که در گفتمان وزارت نیز به چشم می خورد عدم توجه به تجارب فرهنگیان می باشد. به صورت مصداقی اگر معلمی با بیش از ۲۰ سال سابقه نتواند رتبه بیش از آموزشیاری را اخذ نماید این مفهوم را دارد که اگر ضعف داشته چگونه ادامه دهد و اگر دانش آموزان و سیستم نیرو را حفظ نموده است پس چگونه به امتیاز بالاتر دست نیافته است؟
می توان اذعان داشت تا زمانی که آموزش و پرورش از نظر بودجه ۲٫۶۳ درصد از درامد ناخالص کشور را به خود اختصاص دهد، تصور اینکه بتوان فرهنگ اجتماعی را در میان فرزندان این مرز و بوم نهادینه کرد سخت است. عددی که از میانگین آسیا یک درصد کمتر است، آسیا که خود دو درصد از میانگین جهانی پایین تر قرار گرفته است.
در اصل بگوییم دروازه سعادت دنیا و عقبی ، راهی جز درهای مدارس ندارد و تمام مراکز آموزشی اعم از صدا و سیما ، دانشگاه ها ، حوزه های علمیه و مراکز تبلیغاتی فرع این موضوع هستند و خواهند بود.
به فرزندانمان و آینده کشور بیندیشیم.
انتهای پیام/*
