مهتاب عسکری: نمایشنامه ۵۰+۱ نمایشنامه ای که با آن زندگی می کنم مانند نوزادی است در آغوش مادر که دوست دارد آن را بزرگ کند و پروش دهد و به ثمر برساند
این بار خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز ، به سراغ یکی از هنرمندان کشورمان سرکار خانم مهتاب عسکری بازیگر و کارگردان تآتر رفته است و گفتگوی خودمانی با با این هنرمند عرصه ی نمایش انجام داده است . ضمن تشکر از سرکار خانم مهتاب عسکری که وقت گران بهای خود را در اختیار پایگاه خبری احوال نیوز ، قرار دادید.
لطفا ابتدا خودتان را معرفی کنید و از کارهایی که تا به حال انجام داده اید و قرار است انجام دهید کمی برایمان بگویید؟
من مهتاب عسکری هستم دانش آموخته ی کارگردانی سینما والبته تئاتر را هم به صورت تجربی یاد گرفتم نمایش های زیادی را روی صحنه بردم که از مهم ترین آنها میتوان به نمایش تقدیر ، پیله، ریشه ها عمیق اند، من هنوز اینجام کلاغ های لعنتی، بازآمده ،سومادر بخش تئاتر سردار سلیمانی برگزیده جشنواره شده و… غیره اشاره کرد. در حال حاضر،نمایش ملافه های این تخت باید بسوزن که در قسمت بازخوانی متون جشنواره مقاومت پذیرفته شد و آماده اجرای عموم میباشد که انشا الله بعد از این تعطیلات در حوزه هنری تماشاخانه مهر به روی صحنه میرود.
خانم عسکری در مجله ای خوندم که در حال نگارش نمایشنامه به نام ۵۰+۱ میباشید کمی از آن برایمان بگویید؟
بله این اسم برگرفته از خود سردار دلها شهید سلیمانی و پنجاه نفری بود که همراه سرباز وطن به اربیل عراق رفتند تا آنجا را از شر نیروهای داعش نجات دهند. نمایشنامه ۵۰+۱ نمایشنامه ای است که من مدتهاست دارم با آن زندگی میکنم. نمایشنامه ای که هر نویسنده خلق میکند مانند نوزادی در آغوش مادر است که دوست دارد آن را بزرگ کند و پروش دهد و به ثمر برساند من اغلب کارهای خودم را هم مینویسم و هم کارگردانی میکنم و گاهی در نمایش هایم فرصتی باشد بازی هم میکنم. از انجایی که خودم بچه ی کردستانم و تبعات جنگ را با گوشت و پوستم حس کرده ام عشقم نوشتن نمایشنامه هایی با این ژانر است.نمایشنامه ۵۰+۱ از کارهای آینده من است. و با شکوه و عظمت خاصی با بازیگران چهره و به نام تئاتر به روی صحنه خواهد رفت.
چرا فرهنگ و هنر ما هنوز اقتصادی نشده؟از شما سپاسگذارم که مرا شایسته ی این خبر مهم دانسته اید.هر چند خودم را در این اندازه نمیدانم اما به طور کلی کمال یک ملت در فرهنگشان تعریف می شود.امروزه ملت ما به پشتوانه یک فرهنگ غنی در میان ملت های دنیا سرآمد است.تمدن های باشکوه،معماری های با عظمت در مقاطع مختلف تاریخ،سرزمین ما را در میان ملل دنیا درخشان تر کرده است.ملتی که همواره با خلاقیت،آفرینندگی و کشف،صنایع دستی،هنرهای نمایشی،هنرهای ورزشی باستانی،موسیقی و زیبا شناسی در ترکیب رنگ ها،روحیه کار و تلاش و بالندگی،آثار باشکوه و درخشانی از خود به جا گذاشته و همه ی اینها شاخصه های ملی فرهنگی ما هستند پس فرهنگ موهبتی است بزرگ که هویت و شناسنامه هر قوم و ملت است تا آنجا که سلاطین و پادشاهان برای ان سبقت میگرفتند.بسیار شاعران بودند که به حضور یک نقاش ،شاعر،یا نوازنده در باره ی خود افتخار میکردند و به همین خاطر سعی میکردند از جماعت اهل هنر حمایت کنند.
از مسولین چه توقعی دارید؟ قطعا رشد وتعالی فرهنگ وهنر مستلزم حمایت همه جانبه است و هنرمند به تنهایی قادر به ارایه استعداد و توانایی‌های خود نیست . پیشرفت سینما . تآتر . نقاشی . شعر . موسیقی وحتی هنرهای نو ظهور فضای مجازی نیازمند حمایت همه جانبه است . تجربه میگوید رکن اساسی هر جامعه متمدن انسان است و این انسان هر قدر با فرهنگ تر وبا هنر ترباشد در ساختن تمدن باشکوه موفق تر خواهد بود .
خانم عسکری شما به عنوان عضوی از هنرمند جامعه از وضعیت این روزهای هنر و هنرمندان و اتفاقاتی که داره میگذره چه نظری دارید؟ و اینکه آیا وظیفه حمایت از هنر و هنرمندان باید در بخش خصوصی باشد یا بخش دولتی ؟
متاسفانه امروزه در این باره ضعیف هستیم . علیرغم داشتن استعداد ها ی بزرگ آنگونه که باید باشیم نیستیم. مدیران فرهنگی دان و باتجربه کمتر می بینیم .از کارآمدی فرهنگ وهنر غفلت میشود . در واقع نمی دانند از این موهبت گرانبها چگونه باید استفاده کرد . و اتفاق بد تر اینکه شاهد یک فاصله و گسست بین نسل های امروز با فرهنگ وهنر قدیم هستی همین معصل عاملی خواهد شد برای عقب ماندن از تمدن های نوین . قطعا وظیفه همه نهاد های فرهنگیست که از هنر هنرمند حمایت کنند . این نهادها فلسفه وجودیشان همین است . اما تجربه های تاریخی به ما می گوید که هنر از هنرمند زاییده میشود . فرهنگ وهنر به بالندگی نمیرسند مگر اینکه هنرمند خودجوش پرتلاش شب و روزش را وقف آفرینش های هنری کند . وهمه حتی بخش های خصوصی نیز به یاری هنرمند بشتابند در قالب تاسیس موسسات فرهنگی، انجمن ها و کانون ها شرایط لازم زا برای هنرمند فراهم سازند .
حرف آخر شما؟؟؟
به عنوان عضو کوچکی از جامعه تآتر همیشه دغدغه ام در طول سال حضور در مسابقات جشنواره های تآتر ی است.طی دو سال اخیر با وجود بحران شیوع ویروس کرونا من وگروهم تاتر رو رها نکردیم وبا همان بضاعت اندک خودمان بی وقفه به تلاشمان ادامه دادیم . یه بخش از این فعالیت به خاطر انگیزه حضور در جشنواره و امید به بهبود اوضاع ست.این تفکر و آرمان ما به عنوان جوان های کم تجربه است . اما وقتی به مدیران تآتر و برنامه ریزی جدی آنها برای برگزاری جشنواره ها نگاه میکنیم حیرت آور و تعجب انگیز است که چگونه در شرایطی که شیوع بیماری کرونا به شکل وحشتناکی جان ملت رانشان رفته هرروز بر تلفات افزوده میشود باز هم اصرار دارند که جشنواره ها برگزار میشود. پرسیدم چگونه میخواهید در این شرایط هولناک جشنواره برگزار کنید. سالنها که تعطیله تماشاگر به سالن نمیاد . با کمال وقاحت میگویند : آنلاین برگزار میکنیم . خیلی عجیب است. همین هایی بارها در مصاحبه هایشان بارها نظریه پردازی می کردند که تآتر برای دیدن است و تآتر بدون مخاطب معنا ندارد و از این حرفها… حالا میخواهند جشنواره را به شکل آنلاین برگزار کنند . این که دیگه تآتر نیست. حالا برگزار هم شود چه خاصیتی دارد . فرض کنیم هملت و مکبث و ریچارد سوم و همه آثار شکسپیر را هم با بهترین کیفیت تولید کرده باشید چه کمکی به این شرایط اسفبار کرده آید جز اینکه مبالغ گزافی از بیت المال را هدر داده آید . با این اوضاع باورم شده که بعضی ها مصمم اند که به شکل جشنواره برگزار کنند .در واقع این بودجه باید هزینه شود . درست یا غلطش مهم نیست.و عجیب تر اینکه گویا کسی نیست که گوش بعضی ها را بگیرد و به این ظلم و اجحافی که به خاطر سو مدیریت و یا مدیریت های غلط
براین مردم رنج کشیده و حتی هنرمندان مظلوم تآتر می رود اعتراضی بکند.
ضمن تشکر از خانم مهتاب عسکری که وقت خود را در اختیار پایگاه خبری احوال نیوز ، قرار دادید.
علیرضا نیاکان
انتهای پیام/*
