حمایت از مخترعان و نوآوران؛ چرخی که میلنگد!
عباس زمانی: برای این اختراع هر کس میآید، یا میخواهد کل طرح را با هزینه بسیار ناچیز مصادره کند، یا هزینه دلالیاش را بگیرد
در زندگی اغلب با افرادی مواجه میشویم که دارای ایدهها، آرمانها، مسائل و یا مشکلاتی هستند که برای بیان یا عبور از آن نیاز به همکاری، همدلی، همفکری و همراهی دارند.
به جرات میتوانم بگویم انسانها بدون گفتگو خواهند مرد!
آنچه که در این ایام ذهنم را مشغول کرده، آشناییام با یکی از مخترعان و فعالان صنعتی و دلسوختگان این مرز و بوم است که تاکنون هرچه تلاش کرده به در بسته خورده و در حقیقت هیچ کس هنوز پیدا نشده تا دست یاری او را به گرمی بفشارد.
«موتومبیل» دارای ثبت طرح صنعتی به شماره ۱۷۴۸۵ است و از وزارت صنعت، معدن و تجارت به شماره ۱۳۱۳۸۰۰ جواز تأسیس دریافت کرده است.
مشکل طرح این است که حتی یک شخصیت حقیقی یا حقوقی حاضر به همکاری و مشارکت مؤثر با او نیست تا یک نمونه از آن ساخته و آزمایش شده و در صورت اقبال عمومی و تولید انبوه به بازار عرضه شود.
هر کس میآید، یا میخواهد کل طرح را با هزینه بسیار ناچیز مصادره کند، یا هزینه دلالیاش را بگیرد، و یا به دنبال سود چند میلیاردی تضمین شده برای پرداخت کمتر از ۴۰۰ میلیون تومان هزینه نمونه اولیه تولید است.
البته نشستن در خودروهای خارجی تمام اتوماتیک روز دنیا و سردادن شعارهای پوپولیستی حمایت از تولید داخل توسط دولتمردان و اقناع مردم به مناسب بودن قیمتهای بیحساب و کتاب خودروهای انحصاریِ به اصطلاح داخلی، و اینکه مردم کمتر بخرند، کمتر بخورند، کمتر بیمار شوند، کمتر مصرف کنند، کمتر نفس بکشند و کمتر زندگی کنند، بسیار راحتتر و کم هزینهتر از حمایت از ایدههای خلاق و ابداعاتی است که شاید ذائقه مصرفکننده داخلی را به سمت هزینه کمتر و خدمات بهتر هدایت کرده، از بار مشکلات جامعه کاسته، انتظارات عمومی را پاسخ داده و در مجموع چرخی از چرخهای تولید و اشتغال کشور را بچرخاند.
این در حالی است که در منویات رهبر معظم انقلاب مدظله العالی: «رونق تولید، کلید حل مشکلات اقتصادی کشور است… وقتی تولید رونق پیدا بکند، کارخانجات، دستگاههای صنعتی، دستگاههای کشاورزی، احساس احتیاج میکنند به شیوهها و روشهای علمی، دانشگاهها وارد میدان میشوند، رونق علمی هم به وجود میآید».
اما علیرغم این همه «تأکید و تأکید» در طول بیش از یک دهه گذشته، به نظر میرسد دستی از پشت پرده نمیخواهد ایدههای خلاق و سرمایههای انسانی این مرز پرگهر به ثمر بنشیند. تفکری که میخواهد همه منابع و منافع در انحصار خودش باشد تا هر طور دلش خواست رفتار کند. میخواهد خودرو را با هر کیفیتی که خواست تولید و به هر قیمتی به مردم عرضه کند و مردم راهی جز این نداشته باشند. میخواهد جوانان علاقه مندان و فعالان دلسوز این جامعه را ناامید کند تا بگذارند و به فرنگ بروند و با اندک توجه و هزینه آنجا، شکوفا شوند و حسرت رشد و پیشرفتشان تا ابد به دل مام میهن بماند، در حالیکه فرزندان اینان سوار بر خودروهای لاکچری چند میلیاردی بادآورده، با معشوقههای حقیقی و مجازی خود دور خیابانها به راحتی بچرخند.
به نسل آینده کشورم مینگرم که به دنبال راهی برای پیشرفت و خودباروی هستند و مسئولینی بیدرد که مردم سرزمینم را فقط در تنگناهای روزگار به مشارکت میطلبند، اما در زمان کسب منافع و تقسیم غنایم انقلاب، در ویلاهای لواسان، دوستانی «طبرستانی» دارند، که حاضرند ایران را به نامش بزنند و در پشت مناصب بلند اداری و حکومتی به ریش این مردم نجیب و شریف بخندند!
اینکه چه وقت همه کارها درست شود و هر کس سر جای خودش قرار گیرد را نمیدانم، اما نیک میدانم دیر یا زود روزی فراخواهد رسید که نسل جدید سرزمینم، چراغ امیدش را برقلههای رفیع آرزوهایش میافروزد؛ جایی که دست هیچکس به آن نمیرسد…
*شماره ۰۹۳۷۳۸۱۵۴۶۰ برای اطلاع و حمایت از طرح موتومبیل
روزنامه کیمیای وطن- ۱۲ مرداد ۹۹
پایگاه خبری تحلیلی ربیع
مطالعه متن کامل در
https://raby.ir/?p=965157
عباس زمانی
انتهای پیام/*