همیشه ایران و ایرانی به رسم های مختلف ، کاملا درست در هر زمان و مکانی معروف بودند . رسمهایی که از روزها و سالهایی خاص بر گرفته می شد و همیشه یادگار در بین دلهای میماند که نسل به نسل می رفتند تا این گوهر گرانبها را سینه به سینه به فرزندان و، بقیه مردم برسانند .
و اکنون زمان آب و آینه است تا دوباره سفره ایی پهن گردد واین بار نیاکانمان به یاد یلدا بر سر این سفره ببنشید تا دوباره با اراده خدا ، چرخ فلک بگردد و فال و روزی شاد را ارزانی دارد .
پایگاه خبری احوال نیوز، مهدی فقیهی پژوهشگر و تاریخ کارشناس میراث به خبرنگار پایگاه خبری احوال نیوز ، گفت : از گذشته های دور تابسیاری از مردم ایران و برخی از کشورهای اطراف (که در گذشته در قلمرو ایران بوده اند) بنا بر رسم و قاعده ای قدیمی آخرین شب پاییز در نیمکره شمالی یعنی همان شب یلدا(یلدا/ یل = بلند و طولانی + دا = پسوند داشتن و بودن) را بعنوان تاریک ترین و بلندترین شب سال جشن می گرفتند و تمام اعضای خانواده و خویشان برای سپری کردن این شب سرد و طولانی با گفت و گو و خوردن انواع میوه هاو تنقلات تا نزدیک سپیده دم بیدار می ماندند و شادیها را بایک دیگر تقسیم می نمودند.
فقیهی ادامه داد: بسیاری از باستان شناسان پیشینه ائی ۷۰۰۰ هزار ساله را برای شب یلدا مطرح کرده اند .
کشف ظروف سفالی از دوران پیش از تاریخ را که دارای نقوش نباتی و گیاهی مختلفی هستند هم ، گواه این مدعا دانسته اند. اما با تمام این تفاسیر تاریخ قطعی که برای شب یلدا در نظر گرفته می شود به حدود ۵۰۰ سال (ق.م) باز می گردد و زمان وارد شدن این رویداد به گاه شماری که ، (تقویم رسمی) ایرانیان است همزمان با عصر حکومت داریوش اول هخامنشی مرتبط بوده است بیان می شود .
البته از این شب بعنوان شب چله هم یاد گردیده ؛ چرا که یکی از سردترین شب های سال و حد واسط فصل پاییز و زمستان محسوب می گردد از همین رو مردم قدیمی ۴۰ روز ابتدائی فصل زمستان یعنی سی روز کامل دیماه و ده روز از ابتدای بهمن ماه را بعنوان چهله بزرگه و بیست روز باقی مانده بهمن را هم چهله کوچیکه نام گذاری می‌نمودند که در حقیقت نصف روزهای چهله بزرگه طول داشت و تا ابتدای اسفند ماه ادامه می یافت.
وی اظهار داشت : آخرین ماه زمستان یعنی اسفند هم که بعد از روزهای چهله کوچیکه آغاز می شد فصل گرمای تدریجی هوا و جوانه زدن درختان و مقدمه بهار تلقی می گردید و از سرمای شدید زمستان در آن خبری نبود. در همین رابطه برخی از محققان معتقدند که نام یلدا به معنای تولدو زایش بوده و مطابق با ظهور مهریا میترا (خدای خورشید) می باشد که در همین شب متولد شد و ایرانیان به یُمن این اتفاق بزرگ این شب را جشن گرفتند.
دانشمند بزرگ ایران و تقویم شناس ابوریحان بیرونی از این شب با نام میلاد اکبر و تولد خورشید یاد کرده است.در سوی دیگر و بر اساس کنکاش هایی نوین تر این شب که در نزد ایرانیان و پیروان دین زرتشت محترم است باشب ولادت حضرت عیسی مسیح (ع) یا یکی از اصحاب ایشان به همین نام(یلدا) مطابقت دارد و از همین رو است که ، در نزد پیروان این دین هم گرامی داشته شود.
در این رابطه باید توجه داشت : که جشن میلاد مسیح(نوئل) که در ۲۵ دسامبر مطابق با ابتدای دیماه تثبیت گردیده در حقیقت جشن ظهور ایشان بوده که بعنوان عید سال نو مسیحیان شناخته می شود. بر اساس داستان های کهن شاهان ایرانی و پارسی پس از شب یلدا(چله) در اولین روز دی ماه تاج و تخت شاهی را رها کرده، به سمت دشت صحرایی می رفته اند تا با لباسی سفید رنگ بر روی فرشی سفید بنشینند و تمام مقامات و صاحب منصبان و نگهبانان و خدمت کاران شاهی را آزاد سازند تا به داخل شهر یا روستا رفته و زندگی کردن با عامه مردم را تجربه نمایند. بدین شکل همگی چه پادشاه، چه وزیر و چه دیگران از وضع مردم ساده آگاه می گشتند و به طور یکسان و در یک جای گاه با آنها قرار می گرفتند.
رویا مردانی
انتهای پیام/*
